ماه مبارک رمضان هم از راه رسید. شهرالله. ماهی که مال خود خداست.

ماه رمضان ماه جنگه. جنگ و جدال درونی. البته خیلی از این جنگ‏های درونی، همیشه توی وجود آدم هست. اما توی این ماه خیلی بیش‏تر می‏شه. و لذتش هم وقتی بیش‏تر می‏شه که آدم توی فضای ماه مبارک به یه چیز جدید، یه باور جدید، یه تصمیم جدید یا یه پیروزی جدید می‏رسه.

بعضی از چیزها -مثل عزت نفس- بودن و نبودن‏شون می‏تونه هزار تا چیز دیگه رو عوض کنه. به نظرم روزه گرفتن یا اصلا درک ماه مبارک، عزت نفس آدم رو خیلی بالا می‏بره. البته اگه خوب روزه بگیریم!

آدم وقتی می‏تونه بخوره، معمولا نمی‏تونه جلو طمعِ خوردن رو بگیره. اما روزه گرفتن فرصت خوبیه که طمع رو از خودش دور کنه. -البته به شرطی که بعد از افطار تلافی یه روز رو در نیاره. آدمی که بتونه طمعِ خوردن رو از خودش دور کنه و شبش نخواد تلافی کنه! بقیه طمع‏های رفتاری و اخلاقی رو هم می‏تونه از خودش دور کنه. مثل طمع مال و قدرت و این چیزا.

البته خیلی وقتا ما خودمون رو دست‏کم می‏گیریم و فکر می‏کنیم که از عهده خیلی از عادت‏هامون برنمیایم؛ غافل از این‏که اصلا اگه یه بار لذت جنگیدن با خودمون رو بچشیم، دیگه هیچ‏وقت دست ورنمی‏داریم. هر چی بیش‏تر با عادت‏های نامناسب بجنگیم،‏ بیش‏تر مشتاق می‏شیم.

البته عزت نفس که نباشه، به خیلی چیز‏های دیگه هم ممکنه مبتلا بشیم. مثل این‏که خیلی راحت اسرار خودمون رو به این و اون بگیم. البته درسته که آدم باید با یه کسی درددل کنه. اما خب معلومه که خیلی از درددل‏های ما فقط باعث کوچیک شدن ما می‏شه. هیچ فایده‏ای هم ممکنه برای ما نداشته باشه.

خیلی وقتام حواس‏مون نیست که چی داریم می‏گیم. همین‏جوری فقط حرف می‏زنیم. شاید یکی دیگه از خاصیت‏های ماه مبارک رمضان اینه که ما رو وادار می‏کنه توی حرف زدن‏مون بیش‏تر دقت کنیم. اصلا چه معنی داره آدم توی یه روز بیش‏تر از یه جمله حرف بزنه!!

در هر صورت به نظر من آدم نباید طوری رفتار کنه که خودش رو پیش بقیه کوچیک کنه. طمع، درددل‏های بی‏خودی و عدم کنترل روی زبان شاید خیلی راحت ما رو پیش بقیه کوچیک کنه. خیلی راحت. البته حرف ما نیست! از سخنان امام‏علی‏علیه‏السلام هستش.

ماه مبارک رمضان روزهای خوب و لحظه‏های مناسبی برای دعا کردن دوستان داره. ما رو که فراموش نمی‏کنید؟